Kon Tum: Ho Chi Minh Road en Minority Villages

Eergisteren vertrokken we al vroeg om de 230 km naar Kon Tum af te leggen. Via de legendarische Ho Chi Minh Road werden we over strak golvend wegdek door het berglandschap geleidt. Bij de lunch hadden we een verrukkelijke noedel-soep in een ‘hotpot’ bestelt met behulp van de woordenlijst in de Lonely Planet, die me toch wat minder smaakte nadat Kay suggereerde dat de bolvormige delen die we niet konden identificeren misschien wel koeienogen waren! Daarna hielden we de vaart erin, en na een korte stop in Pleiku, waar wij wat dronken en Mickey en Joseba ook bijgetankd konden worden, kwamen we rond half vijf aan. Aldaar kwamen we erachter dat het niet overal gemakkelijk is om lekker eten te vinden. Uiteindelijk aten we voor zes dollar (veel te veel natuurlijk, hoort twee dollar te kosten) ‘rice with eggs’, wat precies dat was: een bord witte rijst met een ei erop!

Bahnar ronghouseDe volgende dag werden we door onze gids Bom rondgeleidt door een aantal ‘minority villages’ in de omgeving. Bom is echt een ontzettend leuke meid, met wie we ook veel hebben kunnen lachen, en die zelf tot de minderheid van de Bahran behoort. Ik ging bij Bom achterop de motor en Kay volgde ons met een zo nu en dan wat tegensputterende Joseba. Onderweg zagen we rubberplantages en roken we het heerlijke parfum van de bloesems van de koffieplanten.

Als eerste bezochten we de Jarai, die geloven in moeder aarde en die de doden een leven lang eren met offers omdat hun geest nog rondwaart. De dorpen zijn ruimopgezet rondom het traditonele Rong huis, een soort van gemeenschappelijk centrum, waar feesten, plechtigheden en dergelijke worden gehouden. De mensen in deze dorpen zien er niet Vietnamees uit en spreken ook hun eigen taal. De Jarai, net als de M’nong in Lak Lake, leven in een matriarchale samenleving. Hier betekent dit dat de vrouwen het voor het zeggen hebben in huis. Het schijnt zelfs zo te zijn dat (ook westerse) mannen moeten oppassen dat er niet ongevraagd koeien of buffels voor ze geboden wordt. Bom en ik moesten dus goed op Kay letten!

Drinken met de BahnarWe lunchten met een aantal verse loempia’s in het eigenaardige Adam & Eve cafe, met bijzondere houten decoraties. Daarna bezochten we het Bahran dorp waar Bom woont met haar grote familie: negen broers en zussen! De Bahran zijn katholiek en staan dagelijks om vier uur in de ochtend op om naar de kerk te gaan, maar Bom zelf houdt het op drie keer per week. De huizen staan dicht op elkaar en in de rivier zwemmen de kinderen de hele dag door. Net als bij de Jarai neemt het Rong huis weer een centrale plaats in in het dorp en hebben de Bahran hun eigen taal. Al snel werden we her en der uitgenodigd voor rijstwijn en vodka, en uiteindelijk kwamen we bij de ‘village chief’, Bom’s vader en een aantal behoorlijk aangeschoten dorpsbewoners zitten (om 2 uur ’s middags), die de bouw van een nieuwe boot vierden. We werden warm welkom geheten en tot de lokale gebruiken geintroduceerd, die er allemaal opgericht leken te zijn om meer rijstwijn te drinken en nooit meer weg te gaan!

Daarna bezochten we nog een aantal Bahran dorpen langs de rivier, waar we de mensen bezig zagen met de dagelijkse gang van zaken. Tot slot bezochten we ook de Rengau, ook christelijk maar met weer een compleet eigen taal!

Bij terugkomst in ons hotel rook Joseba wel erg sterk naar benzine en de brandstoftoevoer bleek te lekken. Daarom ging ik met Mickey op zoek naar een mechanic shop, maar samen met een behulpzame jongen van een jaar of twaalf stelde ik vast dat op zondag alles dicht is in Kon Tum. Met hulp van een vriendelijke local vonden we toch een shop in een nabijgelegen Bahran dorpje. Ze vondt het zo bijzonder dat Kay zo lang was, dat ze zelfs met hem op de foto wilde! Ook naar mij werd vol verbazing gekeken en de eigenaar van de mechanic shop kwam zelfs naast me staan om op zijn tenen-staand mijn lengte vast te stellen. De kindertjes van het huis ernaast keken hun ogen uit en kwamen ons enthousiast begroeten, maar ze waren toch wel erg verlegen en giechelend als we dichterbij kwamen. Uiteindelijk wilde de kleinste niet gaan slapen zonder ons gedag te zeggen. De mensen waren allemaal zo bijzonder vriendelijk, hartelijk en welwillend ondanks de enorme taalbarriere dat de twee uur dat we er zaten zo voorbij waren. Na een warm afscheid van het hele gezin en al het personeel in de reparatiewinkel vertrokken we weer richting Kon Tum.

Route naar Hoi AnDe volgende dag begonnen we aan de rest van onze roadtrip door de central highlands. De eerste dag reden we in 140 km naar Kham Duc via de Ho Chi Minh Road, om op de tweede dag de resterende 110 km naar Hoi An af te leggen. Het was echt een adembenemende route! De steilste stukken waren meer dan 10% en de uitzichten waren belachelijk mooi. We kwamen langs meren, watervallen, rivieren, onaangetaste bossen, berglandschappen… we moestten steeds weer afstappen om ernaar te kijken! De bussen kwamen met moeite over de steile bergen heen en we konden ze dan lachend voorbij, maar op de delen bergaf werden we natuurlijk weer ingehaald. Ik had nog een kleine aanvaring met een buffel die dreigde over te steken, maar na een resolute toeter besloot de buffel het toch niet te wagen. In alle dorpen werden we weer enthousiast begroet door de lokale kinderen en we hadden zingend op de motor een geweldige tijd. Op het laatste stuk moesten we nog 20 kilometer rijden over de beruchte Highway 1A, naar verluidt vol bussen en truckdrivers op een zelfmoord-missie die niet veel om de veiligheid van de arme motors geven. In de praktijk viel dit gelukkig reuze mee, maar prettig rijden is het inderdaad niet.

Een gedachte over “Kon Tum: Ho Chi Minh Road en Minority Villages

  1. Uit jullie berichten over Vietnam blijkt dat de bevolking tot nu toe erg vriendelijk is. Er is altijd wel iemand die wil helpen met de motoren of het verkennen van de omgeving. Ik zie tijdens de beelden van de Easy Rider rit (ruim vier minuten!) dat er hier en daar rode vlaggen/vaandels langs de weg staan. Nu realiseer ik me dat Vietnam een socialistische volksrepubliek is met een eenpartijstelsel.
    Ook frappant in de videobeelden: T.m.d.w.h. (=inside information voor Tineke). En Kay is al bijna fotomodel!
    Gaat voort, moedige reuzen van Vietnam!

Reacties zijn gesloten.