Vroeg in de ochtend liepen we met onze backpacks naar het pick-up-point voor de minibus naar de luchthaven van Hanoi. Na een korte vlucht arriveerden we in Luang Prabang, een mooie en rustige stad, vol tempels en monniken, in het noorden van Laos. Na wat rondlopen, en het gebruikelijke onderhandelen, vonden we een vriendelijk guesthouse voor een leuke prijs. In de middag beklommen we de Phousi-heuvel om de voetstap van Boeddha en een aantal tempels, stupas en standbeelden te bekijken met een wijds uitzicht over de oude stad.
Kay besloot een massage te nemen, waarvan hij meer gebroken dan voorheen terugkeerde. Later namen we een terras bij zonsondergang aan de Mekong rivier en aten we een hapje in een krap maar kleurrijk steegje vol streetfood en lekkernijen. Na een wandeling over de night-market met snuisterijen en kleding gingen we rond 10 uur op zoek naar een bar. Maar om deze tijd was alles al gesloten! We vonden nog wel een lotgenoot in een alleen-reizende Zwitser en we dronken gezamelijk nog wat bij een food-stall. Toen we terugkeerden naar ons guesthouse zat alles op slot! Gelukkig konden we uiteindelijk toch nog naar binnen.
De dag erna huurden we een honda wave om zelfstandig een waterval en jungle-trail te bezoeken. Het voelde ontzettend goed om weer op twee wielen te zijn! Na een mooie rit van ongeveer 30 km kwamen we aan bij de Kuang Si watervallen. Eerst zagen we het bear rescue center waar beren opgevangen worden die gered zijn van stropers. We kwamen precies rond voedertijd aan, dus er was heel wat te zien! Daarna kwamen we langs de watervallen die sierlijk over helderblauwe plateaus heen gleden, omgeven door groene jungle. Het was adembenemend. De hoogste waterval valt over verscheidene dakjes van kalksteen en is behoorlijk hoog. We klommen helemaal naar boven voor een uitzicht vanaf de top. Daarna wandelden we door het bosen en kwamen we uit bij een klein stroompje met een leue schommel. In de avond legden we ons neer bij het niet-bestaande nachtleven en na een maaltijd en wat crepes gingen we terug naar onze kamer om gebruik te maken van het niet-echt-werkende internet.
De dag erna was overweldigend en bijzonder leuk! We hadden namelijk een mahout-training geboekt dus dat betekende de hele dag met de olifanten doorbrengen. De dag begon met het voeren van een oude gepensioneerde olifant van 75 jaar oud. Daarna reden we op zo een bankje bovenop een olifant, de onze heet Mr. Kun. Kay en ik mochten om beurten op de nek van Mr. Kun zitten als een echte mahout. Het is eigenlijk wonderbaarlijk comfortabel om hier te zitten en je voelt je echt de koning van de jungle! Daarna was het weer etenstijd: grote stukken sugar-cane werden weggekauwd en de slurf kwam steeds weer, op zoek naar meer eten.
Vervolgens hulden we ons in typische mahout-kleding voor de les. We leerden over de historie van olifanten in Laos, de eetgewoonten van olifanten (18 uur per dag eten, 2 uur per dag slapen, 4 uur vrije tijd), en een aantal commando’s waarvan ‘pai’ en ‘boon-boon’ de belangrijkste waren, hierover later meer. De olifanten in het All Lao Elephant Center zijn in gevangenschap geboren en worden van dorpen gekocht die er niet langer voor kunnen zorgen sinds het verbod op bomenkap waarvoor de olifanten werden getraind en gebruikt.
Nu mochten we allemaal, Kay, twee Japanners en ik, kennismaken met onze eigen olifant voor de dag. Ik zou gaan rijden op Sophie en Kay op Pancake. Het was het idee dat we op de olifant zouden klimmen zonder gebruik te maken van het platform, maar een olifant is uiteraard ontzettend groot. Gelukkig helpen ze mee, met een speciaal commando tillen ze hun voorpoot op die je dan als opstapje kunt gebruiken om op de rug te klimmen. Al met al was het voor iedereen een beetje onwennig, maar we slaagden er allemaal in.
Daarna maakten we een wonderlijk mooie tocht langs en door de rivier. Sophie luisterde heel goed en ik mocht het grootste deel van de tijd alleen op de olifant rijden. Ik kon het niet laten continue een brede glimlach op mijn gezicht te hebben, het was zo bijzonder! In het water leerde ik de werkelijke betekenis en uitvoering van ‘boon-boon’: Sophie tilde haar hoofd op en sloeg met alle macht met hoofd en slurf op het water waardoor ik omhoog geslingerd en natgespetterd werd. Ik schaterde van het lachen en we hadden allemaal erg veel plezier. Op de terugweg waren de olifanten niet vooruit te branden omdat ze steeds bleven stilstaan om te eten, maar uiteindelijk kwamen we weer terug.
Na een heerlijke lunch voor ons en de olifanten vertrokken we voor het baden in de rivier. Ik reed weer op Sophie en na wat aanmoedigend ‘pai’ (go) kwamen we bij de rivier. Dit was weer een hele belevenis want we kwamen bijna tot aan onze nek in het water! Na veel ‘boon-boon’, gespetter en gelach waren we allemaal doorweekt onze olifant aan het schrobben. Daarna reden we terug en brachten we de olifanten op een laatste route door de jungle naar hun slaapplek en liepen terug naar het kamp. Het was een onvergetelijke dag, waarbij we veel begrip en een speciale band voelden voor dit reusachtige dier. Na afloop kregen we een mahout-certificaat, dus we mogen nu overal olifant rijden!
We hadden wel trek gekregen van al die ervaringen en we aten een zeer lekkere Lao-fusion maaltijd in een goed maatschappelijk-betrokken restaurant: worstjes met chutney, noodles met riverfood, en toast met aubergine-puree. De dag erna wilden we de bus naar Vang Vieng nemen, en we hadden er een geboekt met een pick-up naar het bus-station, twee kilometer buiten het centrum. Dus we zouden om acht uur opgehaald worden voor de bus van negen uur, wij vonden dit erg vroeg maar de mevrouw verzekerde ons dat dit absoluut noodzakelijk was en dat er geen andere mogelijkheid bestond. Dus om vijf-voor-acht stonden we netjes te wachten. Om een lang verhaal kort te maken, om kwart voor tien zijn we boos naar het kantoor gelopen waar we nog net op de 10 uur bus gezet konden worden en de afgesproken pick-up was voor de overige reizigers slechts een half uur van te voren. In Vang Vieng werden we bovendien niet in het centrum afgezet, zoals beloofd, maar bij het bus-station erbuiten. Het is lastig wennen aan het reizen met de bus…
De mahout training klinkt heel gaaf, en dat is ook te zien op de foto’s. Veel plezier nu verder in Laos! š
Het aantal vervoermiddelen stijgt. Ook de olifant kan worden toegevoegd aan het rijtje. Bovendien mogen jullie er nu legaal op rijden! Hoe zit het met inparkeren en bochtje achteruit? Dit zijn nog eens andere ‘fanten’ dan die in dierenpark Emmen!
Openbaar vervoer verschilt natuurlijk per land, maar basale afspraken niet nakomen is vervelend. Gelukkig hebben jullie al extra veel kun lachen op de ruggen van Sophie en Pancake, zodat deze tegenslag ook wordt overwonnen! Zo hoort dat!