La Paz: Loki Lifestyle en Death Road

Het was moeilijk om aan La Paz te ontsnappen, na een tijdje voelden we ons hier erg thuis en het ritme van late avonden en uitslapen maakte het vrijwel onmogelijk iets actiefs te ondernemen. Na een dagje bijkomen in een rustig hostel besloten we naar het party-hostel van La Paz te verhuizen: Loki hostel. Dit is een keten van hostels met een eigen bar, pooltafel en restaurant. Het is dusdanig ingericht dat je in principe nooit het hostel uithoeft. Daarnaast hadden we Spaanse lessen geregeld voor 23 uur verspreid over zes dagen.

Een van de hoogtepunten was de zogenaamde Death Road. Schijnbaar was dit tot zeven jaar geleden de gevaarlijkste weg ter wereld, toen er nog autoverkeer overheen reed. Tegenwoordig is het alleen nog maar een toeristische attractie. Het idee is dat je met een mountainbike van 4700 meter naar 1600 meter afdaalt over een bochtige, hobbelige weg van soms maar 2 meter breed met een diepe afgrond naast je. Uiteraard leek het ons een goed plan om samen met Manuel (sympathieke frankfurter met wie we veel optrokken) deze adrenaline tocht te ondernemen. De grootste uitdaging was om de avond van te voren daadwerkelijk maar een biertje te drinken in de bar.

De volgende ochtend moesten we al vroeg uit de veren om naar de 4700 meter hoogte gereden te worden. Daar werd ons een mountainbike met full-suspension, full head-protection, kniebeschermers, elleboogbeschermers en beschermende jassen en broeken aangemeten. Ineens leek de afdaling iets serieuzer dan een leuk fietstochtje. Het eerste stuk van de weg was over asfalt en we konden daar op volle snelheid naar beneden. Echt heel erg gaaf! Op de weg naar beneden haalden we bussen en auto’s in.

Daarna kwamen we bij de Yungas, zoals de locals de weg noemen, aan. DIt was een beetje een ander verhaal want de weg is onverhard. Dus je hobbelt naar beneden en de bochten zijn ineens een stuk enger om te nemen. Kay en Manuel raceden voor de snelste maar ik besloot na een tijdje om het wat rustiger aan te doen en meer van de omgeving te genieten. Het uitzicht is fenomenaal en je rijdt door kleine stroompjes en watervallen. Ik keek maar niet naar de afgrond want dat was toch wel een beetje eng.

In het laatste deel van de weg ben ik uiteindelijk, zoals velen voor mij, onderuit gegaan. Ik verloor mijn concentratie gleed toen van mijn pedaal, schrok me een ongeluk, zonder na te denken remde ik volle kracht en ja, dan vlieg je natuurlijk over je stuur. De helm heeft me beschermd voor een gebroken kaak dus gelukkig maakte ik het met alleen een paar schrammetjes vanaf. Iedereen deed hier echter heel moeilijk over omdat er zoveel bloed uitkwam, maar ik heb de tocht gewoon afgemaakt. Uiteindelijk had ik ook geen hechtingen nodig dus het viel allemaal heel erg mee. De open blaar op mijn hand van al het hobbelen was veel en veel pijnlijker. Ik heb wel heel veel geluk gehad want het aantal mensen dat afgelopen week een arm heeft gebroken die ik ken is inmiddels al drie!

Onze overige dagen zagen er ongeveer als volgt uit. Half een opstaan om nog het ontbijt mee te maken. Spaanse les van twee tot zes en dan een restaurantje zoeken. In de avond in de Loki bar hangen, poolen en mensen leren kennen tot sluitingstijd. Op een goede avond gingen we dan ook nog naar een club of iets dergelijks om wat te dansen en de avond voort te zetten. Ook het poolen was erg leuk, omdat we veel potjes konden winnen. Doordat we lang zijn gebleven kregen we de kans sommige mensen beter te leren kennen en ‘vriendschappen’ op te bouwen. Na vier maanden reizen is het fijn om wat vaster contact met mensen te hebben.

De lessen waren leuk om te doen en ik heb het gevoel dat het ontzettend heeft geholpen om mijn Spaans te verbeteren. Mijn niveau is nog lang niet waar ik het wil hebben maar het begin is in ieder geval daar. Ook Kay heeft een heleboel opgestoken. Het was ook leuk om met mijn profesora de Boliviaanse krant te lezen en dergelijke. Dat gaf mij een duidelijker beeld van de haat die Bolivianen tegen Chilenen voelen en de achtergronden van het lokale nieuws. Het pijnlijke punt is uiteraard de route naar de zee die Chili in de laaste oorlog eind negentiende eeuw heeft veroverd. Sindsdien is Chili de grote vijand, ze worden zelfs nog meer gehaat dan de Amerikanen! De mijners in Potosi beweerden dat een Chileen zijn leven niet zeker is in de mijn en sommige mensen willen niet praten met reizigers die ook naar Chili gaan. Vorige week heeft Bolivia de zaak bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag gebracht en deze is ontvankelijk verklaard. Ik ben benieuwd of Chili meewerkt en wat de uitspraak zal zijn. In elk geval demonstraties genoeg hier in La Paz!

Toen de lessen waren afgelopen begon de angst toe te slaan om bij de langbewoners van het hostel te gaan horen. Er zijn redelijk wat mensen die hier meer dan drie weken blijven zitten. Uiteindelijk hebben we besloten nog tot konninginnedag hier te blijven omdat dat een groot feest beloofde te worden. Helaas moesten we onze mooie matrimonial kamer verruilen voor een dorm (gratis voor Nederlanders weliswaar), wat ook wel weer een belevenis was. Om een lang verhaal kort te maken, in de slaapzalen is het erg lastig te slapen.

Op zondag hebben we nog een show bezocht die Cholita’s wrestling heet. Dit is een van de meest bizarre shows die ik ooit heb gezien. Het is een beetje zoals het show-wrestling dat je op tv ziet, met Hulk Hogan enzo, maar dan ook met Boliviaanse vrouwen en traditionele klededracht. De locals en vooral de kinderen gaan er helemaal in op! We hebben ons wel vermaakt met dit stukje Boliviaanse ‘cultuur’.

Daarna was het tijd voor konninginnenacht en koninginnedag. Uiteraard goed gevierd en het hele hostel zat ineens vol met Nederlanders, de muziek werd verwisseld voor De Jeugd van Tegenwoordig, het goedkoopste bier werd Heineken, borrelhapjes met kaas, worst en bitterballen, en er werd een Holland Huis opgezet. Leuk om mee te maken allemaal. De volgende ochtend vertrok ons vliegtuig naar Rurrenabaque (in de Amazonas) dus de tweede avond konden we het niet heel laat maken.