Vang Vieng is een klein stadje in een prachtige weldadige omgeving die je kunt bereiken over een hobbelweg van ongeveer vier uur vanaf Luang Prabang. Rond 2010 was dit het backpackers-mekka, maar toen er maandelijks doden vielen door overmatig alcohol- en drugsgebruik, greep de overheid in en keerde rust enigszins terug. De eerste avond in Vang Vieng gingen we wat drinken met mensen uit onze bus en we wisten allemaal het gratis Sakura-bar shirt te bemachtigen. Deze shirts zie je werkelijk overal in Zuid-Oost Azie. We waren ook weer terug op de zogeheten banana-pancake-trail, oftewel de meest berezen route door jonge backpackers op zoek naar feestjes. Het voordeel was dat er weer overal goedkope pannenkoekjes te koop waren! Lemon-sugar, banana-nutella, peanutbutter-banana, de mogelijkheden voor pancakes zijn eindeloos. In veel guesthouses, waaronder de onze, zijn bovendien een heleboel ligbanken met lage tafeltjes voor een aantal flatscreens waarop je de hele dag door onderuitgezakt de tv-serie Friends kunt kijken.
Na een rustdag in Vang Vieng wilden we de Blue Lagoon gaan bezoeken. Het kwam stomweg niet in ons op dat we de acht kilometer heen en terug konden lopen en dus huurden we een scooter, later namen we ons voor om vanaf nu weer vaker de benenwagen te nemen. Na een vlotte rit door een landschap met spitse bergen en charmante dorpjes kwamen we aan bij een lagoon met een aantal slings en ander speelgoed. Verder waren er een hele boel Japanners volledig gekleed aan het zwemmen en bijna niemand in bikini, waardoor ik me in eerste instantie wat ongemakkelijk voelde. Kay slingerde al snel het water in met een van de slings. Daarna zag ik hem naar de hoogste tak van een overhellende boom klimmen om vanaf 5-6 meter in het water te springen.
Ik kon natuurlijk niet achterblijven en na een tijd moed verzameld te hebben, waagde ik me er ook maar aan. Met knikkende knieen stond ik daar dan, klaar om te springen. Vastberaden wilde ik ook echt springen, maar mijn benen weigerden gewoonweg dienst. Ondertussen voelde ik dat de wachtende mensen wat onrustig werden en ik nam uiteindelijk de sprong. Wat een sensatie zo een vrije val, totdat je met je armen op het water klapt (Kay had me al gewaarschuwd mijn armen bij mijn lichaam te houden) want dat doet best wel pijn. Opgelucht en trots dat ik het toch gedaan had, zwom ik naar de kant. Na een leuke rit tussen de koeien achterop de scooter bij Kay installeerden we ons weer bij ons guesthouse om nog meer Friends te kijken.
De volgende ochtend vertrokken we met de lokale bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.