We zijn net terug va een magisch boottocht door Komodo National Park. Onderweg hebben we zoveel ongelooflijk mooie dingen gezien, het was een trip om nooit meer te vergeten.
Vroeg in de ochtend vlogen we van Bali naar Labuan Bajo, in het westen van het eiland Flores. Dit is waarschijnlijk een van de mooiste vluchten ter wereld, omdat je vanuit het raam de helderblauw gevlekte zee met de groene eilanden en vulkanen ziet. Echt onvoorstelbaar! In Labuan Bajo was het snikheet, en de zoekocht naar een hotel met de grote backpacks en de rugzakken aan de voorkant viel ons nogal zwaar. De accommodatie hier valt behoorlijk tegen in vergelijking met Bali. Hoewel we dit eigenlijk al hadden verwacht, was het wel even terugschakelen. Zo hadden we een douche met alleen koud water die meer een kraan dan een douche was, we hadden geen toiletbril, en de schakelaar voor de ventilator en het licht is dezelfde (dus als je gaat slapen moet je de gloeilamp eruit draaien).
Labuan Bajo is in principe een pittoresk vissersdorpje met gekleurde huizen en meubilair van wrakhout. Maar vanwege de nabijheid van Komodo is het ook toeristisch. Op de een of andere manier struikelen we hier over de Italiaanse restaurants, en al op onze eerste avond leefden we ons uit met focaccia en tagliatelle. We betaalden, naar lokale begrippen, een fortuin maar het uitzicht over de haven bij zonsondergang was fenomenaal.
De dag erna vertrokken we met de boot naar het Komodo park. Onze groep bestond uit acht mensen, en na een korte kennismaking bij de koffie konden we het goed met elkaar vinden. Op de eerste snorkelspot waren we allemaal wat onzeker om de zee in te gaan omdat we nogal wat kwallen zagen. Maar nadat Kay het goede voorbeeld had gegeven waagden de Amerikanen, de Mexicaan en ik ook de sprong. Het water was warm! Hoewel we de kleine prikjes wel voelden, zwommen we naar het ondiepe lichtblauwe deel. Hier zagen we supergrote zeesterren, koraal, en een heel scala aan felgekleurde vissen en sardines.
De volgende stop was manta point! Toen we de vinnen van de mantarays zagen sprongen we halsoverkop in het water en het was geweldig. Er zwom een gigantische manta ray recht op me af en hij kwam op nog geen halve meter langs me gezwommen. Daarna probeerde ik de achtervolging in te zetten, maar dit was een tevergeefs en een al snel erg vermoeiende exercitie. Eenmaal boven water, zag ik dat de boot al erg ver was doorgevaren en ik voelde me wat angstig, zo alleen op de open zee, zonder reddingsvest. Kay kon er geen genoeg van krijgen en hij sprong nog een aantal keer in de zee om foto’s te maken en met de manta’s te zwemmen. Op een gegeven moment was hij nog de enige in het water en nergens te bekennen. Gelukkig wist hij uiteindelijk de boot weer te bereiken. De veiligheidsnormen zijn hier zeker tot een minimum beperkt.
De laatste spot was het beroemde ‘pink beach’. Vanaf de boot zwommen we naar het strand en onderweg zagen we een levendig toneel van kleurige vissen. Het strand zelf was licht roze door de mix van wit zand met rode stukjes koraal. Helaas werd het uitzicht belemmerd door een heleboel plastic afval, een groot probleem in vrijwel heel Indonesie.
Daarna vaarden we verder langs het betoverende landschap van Komodo National Park, met de kleine eilanden met oranje rotsen en begroeiing omgeven door een bijzonder blauwe zee. De zee heeft verschillende tinten blauw, naar gelang de diepte van het water. Hoewel de tocht lang was, verveeld dit uitzicht nooit! Uiteindelijk kwam we aan bij onze overnachtingsplaats op zee, naast de ‘flying foxes’. Dit zijn gigantische fruit-etende vleermuizen. Om ze bij zonsondergang in de mangroven te zien hangen en vliegen terwijl de zon hun leerachtige vleugels doet oplichten, was een enorm spektakel.
We maakten onze bootgenoten jaloers door ons vooruitziend inzicht om koud bier en frisdrank in te slaan. Maar uiteraard verdient de lokale jeugd graag wa bij door op kleine bootjes souvenirs en drank te vervoeren vanaf een nabij gelegen dorp. Ze kwamen pas na uren terug, omdat ze overal hadden gezocht naar KOUD bier. Bij het eten en ook daarna hadden we een gezellige tijd op de boot. Toen het echt donker werd, konden we de melkweg aan de hemel zien. We ontdekten aan de rand van de boot een zwart-wit geringde zeeslang en een aantal krabbetjes. Maar het lichtgevende plankton was werkelijk betoverend. Als je het water beroerd, dan zie je overal lichtpuntjes.
We sliepen op het dek van de boot dus we werden al vroeg gewekt door de opkomende zon. Tijdens het ontbijt meerden we aan bij het eiland Komodo en vanaf de boot zagen we al een dragon over het strand struinen. Het kopen van entree-tickets zorgde voor enige hilariteit. Het was niet te geloven: een man zat achter een tafel vol met verschillende entreegelden voor: algemene entree, Komodo entree, Rinca entree, overheidsbelasting, trekking kosten, guide kosten, camera belasting, wildlife watching fee.. Het leek wel of we in een komische sketch waren beland!
Tijdens de trek zagen we geen Komodo’s. Volgens onze gids werden ze aangetrokken door een dode geit vlakbij de entrance, en Komodo dragons ruiken bloed tot maar liefst vijf kilometer afstand. Omdat de minister uit Jakarta die middag zou langskomen, zou er een ‘feeding show’ gehouden worden. We zagen dus een gevilde geit aan de boom hangen, en daarond cirkelden een aantal grote dragons met slijm rond hun bek. We zagen er ook een gelokt worden via een stok met een touw waaraan een poot van de geit was gebonden. De dragons zelf zijn een beetje eng, met de reptielachtige huid en glibberige tong die in en uit gaat.
Vervolgens gingen we de komodo’s op het eiland Rinca bekijken. Ook hier zagen we een groep semi-wilde komodo’s, want ze leven normaal gesproken solitair. De moeder dragons letten even op hun eieren, maar als de komodo geboren wordt dan klimt hij in de stam van een oude palmboom, want zelfs de moeder eet haar eigen jongen. De dragon komt er pas uit, als hij groot genoeg is. We maakten nog een ‘medium-trek’. Wat inhield dat we een heuvel opliepen voor een mooi uitzicht. Desondanks was het prachtig op de heuvel.
Uiteindelijk moesten we terug naar de boot en Labuan Bajo waar we naar een welverdiende en broodnodige douche nog wat gingen eten met onze groep. De volgende dag hingen we wat rond in gezellige cafe’tjes om gebruik te kunnen maken van het internet. ’s Avonds aten we nog verse inktvis op de night market aan de zee, en zo kwam er een einde aan onze tijd in Labuan Bajo.
Al duikend raak je verstrikt in het waterverkeer: oversteken bij de zebravis of wachten op een Opel Mantra Ray uit de jaren zeventig? Je hoort/ziet een voorzichtig grapje van de clownsvis (slapstick?). Lachen onder water is moeilijk.
Wie zijn eigenlijk de zeesterren? Ik zie Kay dartel onder water gebaren maken (strike a pose)!
Jullie hebben zo langzamerhand een enorme portie ter land, ter zee en in de lucht meegemaakt.
Mooi!