In Bukittinggi overheerst het gezang van de moskee zo een honderd meter verderop. Terwijl het ‘Allah akbar’ door de straten schelt, begroet bijna iedereeons op straat om een praatje te maken, ofwel om Engels te oefenen, ofwel uit pure interesse. De vrouwen zijn uitgedost met kleurige gewaden en hoofddoeken en de mannen dragen kufi’s. Hier op Sumatra verdwijnt langzaam onze schil van wantrouwen tegen de lokale bevolking die we hebben opgebouwd omdat velen in Zuid-Oost Azie ons altijd maar als geldkoe behandelen. In plaats daarvan begroeten we de mensen en proberen we met iedereen een praatje te maken die ons aanspreekt. Bovendien is iedereen echt ontzettend vriendelijk en niemand wil ons iets verkopen!
Vanuit Tuk-Tuk op Samosir begon de reis, die bekend staat als ‘nightmare bus ride’ onder backpackers. Bij de haven in Parapat werden we opgehaald door onze booking agent Ricardo en we werden direct naar onze bus gebracht. Samen met drie locals kon dan de rit van 15 uur beginnen. Onderweg stopten we voor avondeten in een warung, waar onze vriendelijke chauffeur ons hielp met eten bestellen en ook bestek voor ons regelde (locals eten met hun handen). Naast ons was een hele grote groep van 12-jarige Indonesische schoolmeisjes die net een toernooi hadden gewonnen aangeschoven. Kay en ik werden al snel de hoofdattractie en ze wilden alles over Nederland en onze reis in Sumatra weten, bovendien wilden ze een groepsfoto met Kay. Ze behandelden ons als supersterren. Dit was natuurlijk allemaal erg vreemd voor ons, maar we vonden het een hele bijzondere ervaring. Onze chauffeur nam alle tijd om met ons te praten en ons nieuwe woorden te leren. Daarna vielen we dan eindelijk in slaap en rond 10 uur kwamen we aan bij ons hotel in Bukittinggi in West-Sumatra.
Al snel stelden we vast dat onze kamer nog geen 100 meter verwijdert is van de moskee waarvan het volume erg luid is. Aan de andere kant, elk hotel of huis is in een straal van 100 meter van een moskee! We besloten het hectische linksrijdende verkeer toch maar niet zelf te trotseren op de scooter, en daarom boekten we een motor-tour met An en Andre voor de volgende twee dagen, waar ze ons een introductie gaven tot de cultuur van de Minangkabau, de ethnische bevolking van de provincie West-Sumatra. Ze spreken een taal verwant aan het Maleisisch, maar met vele Arabische invloeden, zo gebruiken ze ‘salam aleikum’ voor ‘hallo’. Hoewel de Minangkabau in het verleden hindoeistisch waren, is de Islam nu de heersende godsdienst. Maar de samenleving is anders ingedeeld dan wij gewend zijn. Aan de ene kant is de samenleving patriarchaal, met mannen op de invloedrijke posities, maar aan de andere kant zijn ze ook matrilineaal. Dat wil zeggen dat bezit, zoals grond en huizen, van moeder tot dochter overerft.
Tijdens de tour gingen we achterop bij An en Andre en terwijl we tussen de auto’s doorflitsten zagen we de imposante vulkaan Marapi, vrij vertaald: mountain of fire. Het meest opvallende in deze streek is de bijzonder architectuur van de traditionele Minangkabau huien, met de puntige daken die doen denken aan de horens van een stier. Deze dieren vormeen een belangrijk aspect in het prestige van de familie en ze zijn verweven in oude legendes. Ook opvallend zijn de vele borden die de richting van Mekka aangeven (naar het westen!). Verder zagen we felgekleurden huizen, met tuinen vol bloemen en de kleurige koepels van de moskeeen en de rijstvelden op de heuvels waren prachtig groen!
We zagen oude stenen met teksten in Sanskrit, uit de tijd dat de Minangkabau nog hindoeistisch waren en onder invloed van India waren. Ook bekeken we een aantal uitbundige traditionele huizen alvorens we naar het Royal Palace gingen. Dit paleis is in 2013 opnieuw gebouwd, nadat het voor de derde keer was afgebrand na een blikseminslag in het hoge puntige dak Het paleis was zeer indrukwekkend met prachtige houtsnijwerken, daken van natuurlijke materialen, en de bijzondere vorm van het gebouw en de graanschuur. Bij ons bezoek aan het museum wilden een aantal van de lokale bezoekers graag met ons op de foto, wat ons wederom zeer verbaasde!
Na de lunch gingen we naar een speciaal evenement: een stieren race! De locals hangen hierbij aan de staarten van twee stieren en staan met hun voeten op twee ‘ploegen’. Vervolgens worden de stieren aangedreven om te gaan rennen over een drassig rijstveld. De race bepaalt de waarde van de stier op de lokale markt, maar ook het prestige van de familie. In ieder geval is het heel spectaculair om te zien! Via een aantal bijzonder steile en hobbelig landweggetje, of ‘dancing road’ zoals Andre het noemt, kwamen we aan en we konden al snel een goede plek vinden om de race te volgen. Ondanks de brandende zon, en de verdwenen zonnebrandcreme, werden we gelukkig eens niet ‘Belanda goreng’ (fried Holland), zoals de Indonesiers het noemen als onze huid verbrandt. Vervolgens moesten we ons haasten om de vaste regenbui in de middag te ontwijken, wat maar deels lukte. We ervaarden de volle kracht van de regen in een tropisch land, waarbij de hemel openbreekt en op sommige delen van de weg wel een halve meter water staat.
Daarna gingen we naar een plek voor organische ‘kopi luwak’ uit dejungle. Dit is koffie die wordt verkregen uit de poep van de Cevet kat die graag koffiebonen eet. De katten leven hier niet op een boerderij, maar in het wild en de poep wordt verzameld in samenwerking met boeren uit wel twintig dorpen. Ze vinden het in de jungle waar de kat vrij leeft en zelf een selectie van koffiebonen maakt. Uiteraard hebben we zo een kop koffie geprobeerd! Mevrouw Ubil, vertelde hoe ze na de dood van haar vader terugverhuisde naar haar moeder en geboortedorp vanuit Jakarta, en hier een bedrijf startte.
’s Avonds bleven we bij Ubil, haar moeder Ibu en de weduwe (buurvrouw die voor Ubil werkt) eten en slapen. Omdat het huis naast de moskee staat en het gezin Moslim is, wilden ze graag dat ik bij Ubil op de kamer sliep en Kay in een aparte kamer. Hoewel wij in hun huis te gast waren, boden ze hiervoor hun excuses aan! Ze lieten ons zien hoe ze het eten op tradionele wijze bereiden. We maakten gefrituurde mais-cakejes met groente, nasi en vis die wordt gevangen uit de stenen vijver achter het huis. Hoewel Ibu hardhorend is en geen woord engels spreekt, wist ze ons ons toch welkom te laten voelen in haar huis. Na het eten keken we wat televisie en het viel ons op dat zelfs een heel klein beetje decollete wordt weggecensureerd. Een jongere buurvrouw kwam op bezoek om met ons haar engels te oefenen. Al met al was het erg gezellig.
Rond 09:00 maakten we aanstalten om te gaan slapen, aangezien men al om vijf uur ’s ochtends opstaat om te bidden in het dorp. In de ochtend werden weer Koran-teksten voorgelezen door de moskee naast het huis, maar daarna kon ik nog een uurtje slaap pakken. Daarna genoten we van een Indonesisch ontbijt en kopi luwak, maar ook van de rust op de rijstvelden in het ochtendgloren en het ontwaken van het dorpsleven. Daarna kwamen An en Andre ons ophalen voor de rit naar de Harau vallei. Onderweg stopten we op twee plaatsen om te zien hoe kroepoek op verschillende wijzes wordt gemaakt. De vallei zelf is een vlak en felgroen landschap omgeven door gigantische verticale rode rotsen, deels bebost, vanwaar prachtige watervallen naar beneden komen.
Eenmaal terug in Bukittinggi hielpen An en Andre ons met onze zoektocht naar ‘kue lapis’ (laagjes cake of spekku, beter bekend als spekkoek in Nederland). Later bekeken Kay en ik nog het panaroma park met een perfect uitzicht op de vulkaan Marapi en de Japanse tunnels uit de tweede wereldoorlog. In de avond nestelden we ons in een cafeetje met een relaxte vibe, waar wat gejamd werd, om onder het genot van lassy milkshake, wat te kunnen internetten.
De volgende ochtend zouden we weer vroeg wakker worden door twee imams van verschillende moskees die elkaar proberen te overstemmen. Dit hield aan vanaf vijf uur totdat onze wekkers om zes uur gingen. Ons hotel serveerde een licht ontbijt en om half acht zouden we opgehaald worden om naar het vliegveld 80 kilometer verderop gereden te worden. Hoewel onze vlucht pas om een uur ging, verzekerden ze ons dat we zeker vier uur nodig zouden hebben om bij het vliegveld te komen en vertwijfeld hebben we toen maar toegezegd. Uiteindelijk stonden we natuurlijk veels te vroeg op het vliegveld, en de chauffeur wilde gewoon meer passagiers in een voertuig. Dus vier uur later konden we pas plaatsnemen in het vliegveld in Jakarta.
Weer genoten van een prachtig geschreven reisverslag en mooie foto’s.
Ben benieuwd naar wat er allemaal nog gaat komen.
De combinatie van de overweldigende natuur (jawel, er is een waterval gesignaleerd) en het contact met de geïnteresseerde plaatselijke bevolking maakt van een vakantie een bijzondere culturele ‘ontdekkingstocht’.
Wie wil de stierenrace nou missen? We lust er geen bakkie kattenpoepkoffie? Wie houdt er niet van de tweestemmig gezongen evergreens op onmogelijke tijden? Niemand toch? In ieder geval jullie niet.
Op naar de hoofdstad Java!
Tineke wat weet jij het toch allemaal mooi en verbeeldend weer te geven. Ik zie het allemaal voor me. Jullie hebben een volle rugzak met verhalen wanneer jullie thuis zijn. Geniet ervan, dan doe ik dat met jullie mee.
Liefs,
Yvonne
Koffie uit poep? Nou, dat lijkt me niet zo smakelijk.
Lijkt me bijzonder als je er dan een espresso van maakt. Lekker pittig! hahaha.
houdoe Janke