Hostels in Santiago zijn bijzonder goed. Ons hostel had een volledig ontbijt met ei, sap, cereal, yoghurt en wat al niet meer. Bovendien hadden we kabeltelevisie, een zwembad, pooltafel en tennistafel. Uiteraard zijn we de hele dag blijven rondhangen. Pooltafels in Chili zijn, net als in Brazilie moeilijk Vanwege de miniscule pockets met scherpe hoeken, is het meer alsof je aan het sjoelen bent. Mijn tactiek was als volgt: leg al je ballen vlak voor de pocket en hoop dat je een keer een goede hoek krijgt om de bal te potten. Kay had een goede start maar eindigde met gefrustreerd hard spelen waardoor mijn ballen weer over de hele tafel verspreid raakten. Kortom: we bakten er niet zoveel van. Oh ja, Kay won, wordt hij vast blij van als ik dat nog even vermeld.
In de avond maar op zoek naar een restaurantje of supermarkt. Blijkbaar was er alleen fastfood bij ons in de buurt, dus maar weer een vette hamburger gepakt bij zo een tentje waar je naar de muur kijkt als je aan het eten bent. De dag erna stond een tour for tips, dit is een gratis tour waarvoor je een fooi geeft die jij denkt dat het waard is, op de planning. Maar we waren zo hard bezig met chillen dat we de tijd vergeten waren. Dan maar op zoek naar een restaurantje in het centrum van de stad.
Het hoofdplein van Santiago heeft een aantal indrukwekkende gebouwen uit de koloniale tijd. Op het plein vertonen mensen allerlei kunsten. Er was een jongen die op miraculeuze wijze een bal wist hoog te houden op zijn borst, hoofd, rug en nek terwijl hij ging liggen, opdrukken, verkleden en weet ik al wat niet meer. Vermakelijk om naar te kijken in ieder geval.
Rond het plein is bovendien het zakencentrum van Santiago, dus overal mannetjes en vrouwtjes in pak. In eerste instantie leek het een makkelijke opgaaf om een plek te vinden waar we wat konden eten, maar er was iets vreemds aan de hand. De eerste plek waar we langskwamen was eigenlijk meer een stripclub, met een schaarsgeklede hostess voor de deur en een podium in het midden. Tegenover zat een leuk tentje om te eten maar deze had uitzicht op deze club dus we gingen op zoek naar een plek met een iets beter uitzicht.
Vervolgens bleek dat je in vrijwel elke tent geserveerd wordt door meisjes in te strakke kleding, met korte rokjes en een te diep decollete. Ze blijven staan bij de tafel om met de zakenmannen, die alleen eten, een praatje te maken. Santiago is volgens mij een nogal zaken gedreven stad zo is bijvoorbeeld zelfs de belangrijkste reclame in toeristenfolders voor de gentlemans club. De enige normale plek was de Starbucks, waar een net iets te dikke jongen bediende.
Niet bepaald een romantische setting voor een jong stel als wij dus. We zijn in allerlei cirkels gelopen op zoek naar normale restaurants totdat zelfs Kay het spoor bijster was van waar we waren. De pantservoertuigen, arrestatiebusjes, en politie op elke hoek van de straat in het snel donkerwordende Santiago maakten ons enigszins ongerust over de veiligheid van de omringende wijken. Daarom maar weer terug naar de tent tegenover de stripclub-achtige plek voor een goede steak, precies waar we begonnen waren.
De volgende dag hebben we wel de tour for tips genomen. Daarvoor moesten we eerste onze gids, Waldie, natuurlijk in rood wit gestreept shirt, vinden. De tour bracht ons naar de andere kant van de rivier, die vrij vertaald ook wel de lesser side wordt genoemd. Santiago is nogal gebaseerd op klasse en stand en de lage stand woont aan deze kant van de rivier. Eerst langs de vismarkt en daarna de groente en fruitmarkt, met allerlei dingen waarvan ik de naam niet ken en die ik graag een keer zou willen proberen. Appels die zo hard glimmen dat je je reflectie er in kunt zien en heerlijke geuren van de Chili-pepers en andere kruiden.
Daarna door naar de begraafplaats van Santiago. Dit is bijna net zo bizar als de kappelletjes en familiegraven in Recoleta, Buenos Aires, alleen dan is deze werkelijk gigantisch. De straten hebben allemaal een naam en er zijn geasfalteerde hoofdwegen voor als je met de auto komt. Dat moet eigenlijk ook wel als de begraafplaats zo groot is al 117 voetbalvelden. Ook is hier veel meer folklore vermengd met de rituelen. Zo geloven veel Chilenen dat de doden op een bepaalde manier nog aanwezig zijn op aarde. Het is dan ook niet gek om bierflesjes en sigarettenpakjes aan te treffen op de graven van dierbaren. Want ja, daar heb je waarschijnlijk wel zin in, als je dood bent.
Daarnaast worden sommige doden vereerd als heiligen. Mensen brengen speelgoed naar overleden kinderen en verzoeken deze kinderen om hun te helpen met het een of ander. Als het uitkomt zetten ze een bedanktbordje bij het graf. Deze verhalen lopen wel enigszins uit de hand, zo is het verhaal van een 37-jarige prostituee die in de jaren dertig overleed in het ziekenhuis getransformeerd in het verhaal van een 9-jarig meisje dat op straat is verkracht en vermoord door een groep mannen.
Na de tour werden we met ons groepje, wij en wat meisjes uit Denemarken, Canada en Duitsland, uitgenodigd voor een Pisco. Omdat we dit het nationale drankje, behoorlijk sterk weliswaar, nog niet hadden uitgeprobeerd, sloegen we dit niet af. Waarschijnlijk ook niet als we het wel hadden geprobeerd nu ik er zo over nadenk. Nog een uurtje in de bar rondgehangen en toen moesten we ons gaan haasten om onze bus naar Mendoza, Argentinie te halen.