Wat een onderneming om naar Venezuela te gaan! Maar je moet er natuurlijk wat voor over hebben om de hordes toeristen te ontsnappen en naar een stukje redelijk onontdekt Zuid-Amerika te gaan. We hadden al een aantal dagen besteed aan het kopen van tickets en tours, via een Duitser Tino Blum die in Venezuela woont. Bovendien hadden we 400 dollar gepind om daar te wisselen op de zwarte markt.
De dag van vertrek moesten we al vroeg op, de vliegveldtaxi zou ons om 07:15 ophalen. Omdat het ontbijt uiteraard te laat was gingen we zonder eten weg. Op het vliegveld was het even puzzelen wat we konden halen voor onze laatste Soles, uiteindelijk werd het een toblerone en een twix.
Op onze boarding pass stond dat ons vliegtuig een uur eerder zou vertrekken dan geplanned. Nadat we ons ontzettend liepen te stressen bij alle rijen bleek het een foutje op de boarding pass en konden we nog een uur wachten in de vertrek hal. Toen we na vier uur landden in Caracas stonden we weer een eeuwigheid te wachten voor de migratiepost en we waren bang onze volgende vlucht niet te halen.
Uiteindelijk maar heel aardig gevraagd of we eerst mochten en konden doorlopen naar de bagagehal. Helaas waren ze er na dik anderhalf uur nog steeds niet in geslaagd de bagage op de band te leggen dus het werd nu allemaal wel heel erg krap.
Op het vliegveld werden we opgewacht door een Elias, die voor ons 200 dollar heeft kunnen wisselen en ons heeft afgezet bij het nationale vliegveld waar we onze tickets kregen voor onze volgende vlucht. Al het gehaast was nergens voor nodig want het vliegtuig bleek anderhalf uur vertraging te hebben. Nu begon de angst toe te slaan onze verbinding met de bus in Ciudad Bolivar te missen.
Uiteindelijk kwamen we net op tijd aan op het busstation, bleek de bus een half uur eerder vertrokken te zijn. Maar gelukkig ging er nog een bus om 01:30, slechts drie uur wachten op een redelijk onguur station midden in Venezuela. Blijkt uiteindelijk allemaal reuze mee te vallen, Caracas is dan misschien gevaarlijk maar in de rest van Venezuela is het eigenlijk heel gemoedelijk.
Langzaamaan ging de tijd voorbij en uiteindelijk kwam ook onze bus een half uur eerder. Eenmaal op de bus was het erg koud, gelukkig dat we onze nieuwe slaapzak in mijn rugzak hadden gedaan! In de ochtend twee keer gestopt door controlepolitie. Waarbij Kay een keer zijn hele backpack overhoop moest halen. Vooral de e-reader vonden ze interessant, volgens mij hadden ze er nog nooit een gezien…
Onderweg konden we genieten van het prachtige landschap van de Gran Sabana. Mooie glooiende groene heuvels met palmbomen em stukjes jungle in de dalen, oranje aarde en rood gesteente. Nu zitten we eindelijk in Santa Elena, een gemoedelijk dorpje vlakbij de grens met Brazilie en Guyana waar we morgen aan een 6 daagse trek naar de tafelberg Roraima beginnen.