Vinh Long: Homestay in de Mekong Delta

Ik lig weer in een hangmat! Dit keer in een homestay in de Mekong delta in Zuid-Vietnam. Door een paar toevalligheden en fouten bij het boeken van de bus naar My Tho zijn we hier terechtgekomen. In de ochtend werden we al vroeg opgehaald van onze guesthouse op Phu Quoc, daarna werd de rest van de mensen opgehaald en na wat gestress, geduw en gesjouw met de baggage pasten we uiteindelijk allemaal in de mini-bus en werden we naar de haven gereden.

Op de boot stond de airconditioning vol aan, dus we hulden ons in handdoeken. De aankomst in Ha Tien was een en al chaos, maar uiteindelijk leek iedereen toch op de goede bus terecht te komen. We kwamen ook nog een bekende uit Phnom Penh tegen! Onze bus was er een waarin je ligt in plaats van zit. We lagen met zijn vijven bovenin op de achterste rij, erg intiem en niet zo best voor de maag met de talloze bruggen die je op en vooral ook weer af rijdt.

Aangezien we nog niet hadden ontbeten, deden we ons tegoed aan bananen- en rijst-snacks. Verder konden we wat doezelen en heb ik verder gelezen in ‘Uncle Tom’s Cabin’, een zeer ontroerend boek. Onze rust werd verstoord door opgewonden Vietnamees geschreeuw en wilde handgebaren, Het was blijkbaar de bedoeling dat we van de bus af zouden gaan omdat deze rechtstreeks naar Saigon door zou rijden. Binnen no-time stonden we verdwaasd op onze sokken, met onze schoenen en baggage buiten de bus. Maar dit was niet het centrum van My Tho! Het was een tankstation buiten een stad waarvan we de naam niet eens wisten. Al snel werden we omringd door enthousiaste moto-taxi’s die ons wel wilden brengen. Maar waarnaartoe? Uiteindelijk bleek ‘hotel’ voldoende informatie.

Dus daar gingen we dan, met backpacks en rugzakken achterop de motor. Kay, die nog niet eerder achterop had gezeten vreesde voor zijn leven. Mijn moto-taxi reed voorop en ik vroeg me vertwijfeld af of we wel op dezelfde plek terecht zouden komen en hoe we elkaar dan weer zouden moeten vinden. Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, bleek dat we in Vinh Long waren, bekend om de goede homestays. En ja hoor, terwijl we de taxi’s betaalden werden we benaderd voor een homestay op een eiland in de Mekong: An Binh. Uiteindelijk gingen we daar samen met twee Zweedse dames die ook op de achterste rij hadden gelegen naartoe.

We werden met een boot naar het eiland gebracht en vanaf het eerste moment vielen we met onze neus in de boter. We werden vriendelijk welkom geheten door lachende en zwaaiende eilandbewoners. Uiteindelijk werd ons al high-fivend met de lokale kinderen de weg naar de homestay gewezen. Het kleine meisje van het gezin pakte gelijk mijn hand beet om mij een aantal mooie kraaltjes te geven. Die bewaar ik voor goed geluk!

’s Avonds kregen we een grandioze maaltijd voorgeschoteld: loempia’s, garnalensoep, elephant fish, verse loempia’s in rijstpapier met noedels, kip, rijst, groente, fruit.. Het was een heleboel en allemaal ontzettend lekker. Op het eiland konden we verder genieten van het leven in de Delta. Kippen die rondscharrelen, vissersboten, spelende kinderen die uit school komen, bananenbomen, lychee-bomen, dorian-bomen. De sfeer was idyllisch. Terwijl de muizen over het dak tippelden, konden we met de andere gasten reisverhalen uitwisselen, lezen, en de verdere reis plannen totdat we onze ogen niet meer open konden houden.

De volgende dag maakten we een boot-tocht over de Mekong Delta. Overal zagen we bedrijvigheid: ferry-boten vol met scooters, vrachtschepen, het legen van de visnetten, de floating markets en de bezigheden rondom het huis. We maakten een aantal stops waar we een candy-factory, bonsai-tuin, python (van 30 kg!), slangen-wijn en honey-factory aandeden. In de snoepfabriek, hebben we een flinke lading snacks kunnen inkopen! Het mooiste was toen we, uitgerust met de typische cone-hats, in een roeiboot door de smallere water werden gevaren.

Op de terugweg haalden we het zoontje van het gezin op van school en al spelende liepen we terug naar huis. In de middag hebben we het eiland verder verkend op de fiets. Dit keer hadden we een wat beter bekend technisch probleempje: ketting eraf! Gelukkig is Kay hier heel behendig in en al snel konden we weer verder. Het eten ’s avonds was weer voortreffelijk en we troffen de voorbereidingen om de volgende dag naar Saigon (Ho Chi Minh City) te gaan.